Oaza rekolekcyjna charyzmat podstawowy

Zamieszczamy materiały przygotowane na Dzień Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych, który odbył się w dniach 10-12 marca 2006 r.

Wstęp

Wiosenną sesją DWDD rozpoczynamy przygotowania do IV Kongregacji „Diakonii Ruchu Światło-Życie”, która odbędzie się w dniach 20-22 października br. w Niepokalanowie. Prace Kongregacji poprzedzimy refleksją uczestników Dni Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych, wśród których z pewnością znajdą się potencjalni delegaci na Kongregację Diakonii.

Podsumowania Oaz Żywego Kościoła ostatnich lat oraz zdania wypowiadane przy różnych okazjach przez moderatorów, animatorów i uczestników sygnalizują pojawiającą się nieufność wobec metody oazy rekolekcyjnej. Objawia się to w kwestionowaniu wartości niektórych elementów składowych, np. programu dnia, w zdaniach o przestarzałych treściach i metodach spotkań w grupach aż po apele o konieczność skrócenia czasu trwania rekolekcji.

Trzeba spokojnie przyjrzeć się temu, co sam Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki określił jako charyzmat oazy rekolekcyjnej, aby uniknąć pochopnych ocen. Wydaje się, że uważna lektura materiałów pomoże dostrzec i zrozumieć wszystkie przesłanki teologiczne, pedagogiczne i psychologiczne, które, skłoniły naszego Założyciela, do ukształtowania takiej właśnie metody rekolekcji przyżyciowych. Dopiero taka refleksja może prowadzić do właściwej oceny wartości oazy rekolekcyjnej we wszystkich jej elementach.

Warto przy tym pamiętać o słowach Założyciela na ten temat zapisanych w Jego testamencie: „Patrząc na jego rozwój, owoce, na tę rzeczywistość w życiu Kościoła w Polsce - nie mogę w tym nie widzieć daru - charyzma­tu. To nie zostało przeze mnie wymyślone, stworzone, ale zosta­ło mi dane i zadane. (...) I jeżeli miałbym coś do przekazania i chciałbym coś przekazać w moim duchowym testamencie - to właśnie ten dar - cha­ryzmat Światło-Życie. Zrozumienie, umiłowanie, wierność wobec tego charyzmatu”.

Zamieszczone poniżej teksty są niewielkim wyborem spośród licznych opracowań dotykających tego tematu. Powinny stać się zachętą do sięgnięcia zwłaszcza do części A podręczników poszczególnych stopni oaz rekolekcyjnych. Do pełnej oceny charyzmatu oazy rekolekcyjnej konieczne jest także widzenie rekolekcji poszczególnych stopni na tle całej, kilkuletniej formacji prowadzącej ku dojrzałości chrześcijańskiej i diakonii w Kościele.

Własne doświadczenia i obserwacje z pewnością uzupełnią studium proponowanych materiałów. To wszystko pozwoli na właściwą ocenę wartości takich rekolekcji, w których zabrakło niektórych elementów programu dnia, albo zostały one zmienione lub zastąpione przez inne.

Osobiste studium i refleksja, poparte modlitwą w Namiocie Spotkania, powinny doprowadzić do odpowiedzi na postawione pytania – umożliwiając swoisty, oazowy rachunek sumienia. Tak przygotowani podejmiemy zagadnienia wskazane do wspólnotowej refleksji na Godzinie Odpowiedzialności podczas DWDD. Wcześniej mogą one stać się przedmiotem dzielenia się w diakoniach diecezjalnych lub w gronie delegatów z diecezji na wiosenne Dni Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych.

Ks. Roman Litwińczuk

STUDIUM TEKSTÓW ŹRÓDŁOWYCH

I. JAN PAWEŁ II

Watykan , 1 czerwca 1998 r., (fragment rozmowy ks. H. Bolczyka z Janem Pawłem II)

- Ojcze Święty. Chiara Lubich w swoim świadectwie na placu św. Piotra wyznała, że wiele razy pytała Ojca Świętego o radę dla ruchu, o to, co mają czynić, co jest pragnieniem Ojca Świętego wobec tego ruchu. Ośmielony tym przykładem i ja pytam, jakie życzenia ma Ojciec Święty względem naszego Ruchu, jak Ojciec Święty widzi nasze zadania?

- Trzymajcie się wszystkiego, czego nauczał wasz Założyciel - odpowiedział Ojciec Święty.

- Dziękujemy.

Watykan, 29 maja 2004 r.

Ruchy kościelne i nowe wspólnoty są «opatrznościową odpowiedzią», «wzbudzoną przez Ducha Świętego», na dzisiejszą potrzebę nowej ewangelizacji, dla której potrzebne są «dojrzałe osobowości chrześcijańskie» i «żywe wspólnoty». Dlatego mówię również do was: «Otwórzcie się z uległością na dary Ducha Świętego! Przyjmujcie z wdzięcznością i z posłuszeństwem charyzmaty, jakich Duch Święty nie przestaje udzielać! Nie zapominajcie, że każdy charyzmat jest dany dla wspólnego dobra, to znaczy dla dobra całego Kościoła!»(...)

II. SŁUGA BOŻY KS. FRANCISZEK BLACHNICKI

Oaza Rekolekcyjna jako charyzmat podstawowy, Międzynarodowa Diakonia Ewangelizacji – Statut, Carlsberg

1. Ruch Światło-Życie, z którego wywodzi się MDE Światło-Życie, ze swej strony wywodzi się ze specyficznej metody przeżyciowych rekolekcji zamkniętych, zwanych oazą nowego życia, trwających przez 15 dni. (...)

2. Na przestrzeni tych lat oazy rozwinęły się w cały system oaz re­kolek­cyjnych obejmujący różne typy oaz (dla dzieci – Oazy Dzieci Bożych; dla młodzieży – Oazy Niepoka­lanej i Oazy Nowego Życia; dla studentów, mło­dzieży pracują­cej i dorosłych; dla sióstr za­konnych) oraz różne stopnie dla wracających do oaz w ramach każ­dego typu (oazy I, II i III stopnia). Obok oaz pełnych, 15-dniowych, pojawiły się 11-dniowe, czterodniowe (intensywne), dwudniowe (tzw. oazy modlitwy).

3. Metodę oaz rekolekcyjnych należy traktować jako specyficzny charyzmat, czyli pewną formę, do której, jeżeli jest wiernie stosowana, bez samowolnych uproszczeń oraz istotnych zmian, przywiązana jest – dzięki postanowieniu Bożemu – łaska przebudzenia i odnowy życia Bożego. Potwierdziły to niezliczone doświadczenia. (...)

Pielęgnowanie tego charyzmatu, wierność wobec niego, organizo­wa­nie coroczne oaz oraz ich rozwijanie należy uważać za główne zadanie MDE Światło-Życie na wszystkich szczeblach organizacyjnych.

4. Oaza rekolekcyjna jest dla MDE Światło-Życie pierwszym i podsta­wowym narzędziem i środkiem ewangelizacji. Tutaj bowiem, jak wykazuje doświadczenie, dokonuje się spotkanie osobowe z Chrystusem w wie­rze jako zasadniczy przełom w życiu albo odnowienie i pogłębienie tego spotkania, jako rozpoczęcie nowego okresu życia. Dlatego przeżycie oazy należy uważać za niezastąpiony element formacyjny w Ruchu Światło-Życie.

5. Oaza rekolekcyjna jest także przeżyciowym, doświadczalnym wprowadzeniem w duchowość MDE Światło-Życie, naszkicowaną w poprzednim rozdziale. Oaza jest więc najlepszym rozpoczęciem drogi formacji w tej du­chowości. Dzięki niej duchowość ta zostaje przekazana niejako egzysten­cjalnie, przez cały styl życia i atmosferę oazy, a nie tylko teoretycznie przez jej opisanie.

6. Oaza rekolekcyjna jest też najlepszym wprowadze­niem na drogę ucznia Chrystusa, na drogę wiodącą do dojrzałej wiary. Inaczej mówiąc, wprowadza ona do wspólnoty katechumenalnej, względnie (dla ochrzczonych) deuterokatechumenalnej, w ramach której ma być kontynuowane to, co rozpo­częło się w oazie. Bez tej kontynuacji – z drugiej strony – przeży­cie oazy nie będzie należycie owocowało. Dlatego należy widzieć oazę jako kluczowe ogniwo w całym systemie formacyjnym. Realizowanie tego sys­temu „pedagogii Nowego Czło­wieka”, wypracowanego w oazowym Ruchu Światło-Życie, jest centralnym zadaniem MDE Światło-Życie.

Posłuszeństwo wiary wobec charyzmatu Ruchu Światło-Życie, Rekolekcje WNMK – Carlsberg 1986/87 – fragment

Wiemy ogólnie, że charyzmat jest to dar dany dla budowania Kościoła, dla urzeczywistniania Kościoła i to w pewnych konkretnych warunkach historycznych. Ten dar rodzi obowiązek diakonii, służby na jego rzecz. Diakonia jest służbą na rzecz daru, czyli charyzmatu. Charyzmat musi być przyjęty przez pewnych ludzi w duchu wiary, którzy potem oddają się do dyspozycji, na służbę tego charyzmatu i przez to budowany jest Kościół.

Na czym polega ten dar, który nazywamy charyzmatem Ruchu? Możemy powiedzieć, że chodzi tu o pewien zestaw, pewną pełnię elementów, które jeżeli są stosowane i wprowadzane w życie, to przynoszą owoc, a tym owocem jest życie nowe, właśnie to życie, które jest istotą Kościoła.

Życie w Kościele jest przekazywane, podtrzymywane i rozwijane za pomocą wielu różnych darów. Jeżeli spotykamy się z pewnym zjawiskiem, gdzie jest dana pewna pełnia różnych elementów, które sprawiają skutek, jakim jest odnowienie, pogłębienie i poszerzenie życia w Kościele, to tę pełnię elementów nazywamy charyzmatem.

Co należy do tych elementów, które są dane w tym konkretnym zjawisku, w tym darze? Czy chodzi tu tylko o jakieś ogólne przejawy życia, które określa się mianem życia nowego w Kościele? Czy chodzi o takie elementy jak wiara, modlitwa, uczynki miłości, sprawowanie liturgii, kontakt ze Słowem Bożym? Czy istnienie takich elementów już oznacza, że mamy do czynienia z charyzmatem? Czy też do tych elementów, które są przejawami życia nowego należą jeszcze inne elementy formalne? Czy można powiedzieć, że pewne formy, a więc pewne sposoby, metody działania, pewne symbole, tradycje, zwyczaje, pewien program czy system formacji, pewna obrzędowość, znaki, a nawet pewne pieśni pielęgnowane w tradycji danego ruchu – czy te elementy też należą do pełni charyzmatu? Czy też są to rzeczy nieistotne, przypadkowe, zmienne i sam charyzmat może istnieć w najrozmaitszych formach?

Odpowiedź na to pytanie idzie w kierunku zatwierdzającym także pewną formę, pewien zespół elementów formalnych. To wszystko należy do charyzmatu. A nawet można się tak dalece posunąć, żeby powiedzieć, że przekaz życia jest związany z pewną określoną formą i że jeżeli jest zachowana określona forma, wtedy jest gwarancja, że to życie będzie za pomocą tego narzędzia przekazywane i rozbudzane.

Żeby uwierzyć, że tak jest naprawdę, nie trzeba daleko szukać przykładów, wystarczy odwołać się do przykładu oazy rekolekcyjnej. Wiemy z oświadczenia, że z uczestnictwem w oazach łączy się prawie zawsze to rozbudzenie życia nowego. Oaza jest właściwą oazą, czyli miejscem rozkwitu, rozwoju życia Bożego w tych konkretnych ludziach, którzy w niej uczestniczą. Wiemy jednak, że oaza jest owocna, skuteczna wówczas, gdy jest wiernie przestrzegana pewna tradycja, kiedy jest zachowywana pełnia elementów. (...)

Owocność charyzmatu oazy jest związana z formą, z pewną wiernością wobec tej formy, a więc ma być pełne 15 dni (nie ma wyjazdów wcześniejszych i przyjazdów późniejszych), żeby cały program mógł zostać zrealizowany według tajemnic różańcowych, roku liturgicznego, aby mogły być przeżyte pewne punkty szczytowe, celebracje we właściwym momencie (a nie przypadkowo, kiedy bądź), konieczne jest stawianie pewnych wymagań. Musi być pełnia elementów i treściowych, i formalnych, żeby z tego powstało życie – to musi być w świadomości. Oczywiście, życie pochodzi od Ducha Świętego, Bóg udziela tego życia przez Ducha. Ale jest to fakt, który się sprawdza, że udzielanie tego życia przez Ducha jest związane z pewną formą. (...)

Można wskazać wiele przykładów z historii Kościoła, które potwierdzają, że tak się rzeczywiście dzieje. Wiemy, że jeden z największych charyzmatów, który objawił się w dziejach Kościoła, to jest charyzmat rekolekcji zamkniętych, ćwiczeń duchownych. Dla wprowadzenia tego charyzmatu w życie Kościoła posłużył się Bóg św. Ignacym Loyolą, który był doskonałym psychologiem, znawcą psychiki człowieka. On ułożył ćwiczenia duchowne-pewien system bardzo szczegółowo przemyślanych zasad psychologicznych. Ale w tę formę zostały jakby wlane treści od strony Boga. Do dzisiaj, po kilkuset latach, okazuje się, że jeśli ktoś odprawia te ćwiczenia duchowne wiernie, to prawie zawsze przynoszą niezwykłe owoce. Ludzie się przemieniają, nawracają, odnajdują powołanie czy akceptują je na nowo. (...)

Wszystkie ruchy posiadają swój własny charyzmat. Jest to charyzmat zawarty w pewnej formie społecznej, w pewnej strukturze. Treść i forma stanowią nierozdzielną całość. Niektórzy krytykują to twierdząc, że wszystko jest za bardzo sformalizowane i sztuczne, że jeśli Duch Święty działa, to tchnie, kędy chce i to jest dopiero życie, którego nie można ująć w żadne schematy czy formy. Są tacy, którzy się bronią przed tym sformalizowaniem, bo uważają, że forma zabija życie. A ja wtedy ich pytam: czy widzieliście życie bez formy w przyrodzie? Życie jest zawsze przywiązane do konkretnej formy. (...)

Nie ma życia, które nie byłoby przywiązane do jakiejś konkretnej formy. I tej formy nie można dowolnie zmienić, bo wtedy powstanie coś innego albo uschnie i nic nie powstanie. (...)

Doświadczenie wykazuje, że jeżeli jest wierność wobec pewnych określonych elementów, jeżeli w duchu posłuszeństwa wiary przyjmuje się konkretny program i formę, to Bóg posługuje się takim narzędziem dla ożywienia życia Kościoła.

Wyobraźmy sobie, czym byłby ruch oazowy, gdyby wszędzie panowała radosna twórczość i każdy moderator by powiedział: co tam będę powtarzał te schematy, ciągle to samo przez 15 dni, może sobie to zmienię i zamiast 15 tajemnic różańcowych wezmę 15 wezwań z litanii do Matki Bożej, a ktoś inny zechciałby zrobić oazę według 14 stacji Drogi Krzyżowej, a w 15. dniu zmartwychwstanie. (...) Musi być ta wierność, żeby oaza była oazą. Istota musi być zachowana, żeby były owoce.

Jak daleko w charyzmacie Ruchu Światło-Życie sięga wierność elementom, które należą do tego charyzmatu i które muszą być przyjęte w posłuszeństwie wiary, którym musimy być wierni, żeby Ruch mógł być Ruchem i żeby mógł się rozwijać? (...)

Wydaje mi się, że stoi przed nami zadanie wypracowania w świadomości ludzi pewnej tradycji, żeby charyzmat Ruchu mógł się wyłonić ze wszystkimi elementami, które do niego należą. Musimy dążyć do tego, żeby tworzyć tę tradycję i świadomość tożsamości, której trzeba być wiernym. Dostrzegając piękno i bogactwo innych ruchów, sami musimy zachować wierność wobec charyzmatu, który nam został dany. Bóg od nas żąda tego posłuszeństwa i tym musimy służyć. Jeżeli zaś zrobimy z naszego Ruchu konglomerat różnych elementów, jakieś pomieszanie czy rozwodnienie, to umrzemy śmiercią naturalną. Charyzmaty takie mają moc przetrwania przez pokolenia. Są charyzmaty w Kościele, które istnieją tysiąc i setki lat i trwają. Póki jest wierność, to owocują. Chociażby metoda ćwiczeń duchownych św. Ignacego czy metoda benedyktyńska – tyle już lat istnieją i ciągle przynoszą owoce w Kościele.

Podręcznik ONŻ I stopnia, cz. A – fragment

Droga jednego dnia

Przekaz treści Oazy Nowego Życia dokonuje się poprzez szereg elementów przeżyciowych powtarzających się każdego dnia. Są to elementy następujące:

1. Jutrznia (modlitwa poranna)

2. Zgromadzenie eucharystyczne

3. Szkoła apostolska

4. Wyprawa odkrywcza

5. Rozmowa ewangeliczna

6. Namiot Spotkania

7. Szkoła modlitwy

8. Pogodny wieczór

W ramach każdego z tych elementów istnieje pewien program ciągły, progresywny, układający się w cały piętnastodniowy cykl tematyczny. Mając na uwadze ten rozwijający się program, można mówić o strukturze progresywnej programu oazy i można by dla każdego elementu programu dnia opracować pomoce dla całego cyklu piętnastodniowego. Oaza posiada jednak również strukturę pionową programu w tym sensie, że wszystkie elementy przeżyciowe każdego dnia koncentrują się wokół jednego tematu; jest to jego przeżycie w różnych aspektach, względnie za pomocą różnych metod. Nie dotyczy to tylko tzw. szkoły apostolskiej, która nie jest związana z tematem dnia i posiada swój własny cykl tematyczny.

Pozostałe elementy każdego dnia powinny być tematycznie zwarte i winny stanowić organiczną całość. Wynika to z ogólnego założenia metodycznego rekolekcji oazowych, że nie chodzi w nich o przekazanie drogą informacji pewnych prawd, ale chodzi o przeżycie rzeczywistości na drodze uczestnictwa czyli partycypacji. (...)

W Oazie Nowego Życia I stopnia przedstawiałoby się to następująco:

I. Jutrznia, czyli wspólna modlitwa poranna. W oazie I stopnia nie jest to jeszcze liturgiczna modlitwa dnia w pełnej formie, ale modlitwa specjalnie ułożona na wzór modlitwy liturgicznej z wykorzystaniem pewnych jej elementów. Celem tej modlitwy, w aspekcie celów formacyjnych oazy I stopnia, jest psychiczne ukierunkowanie na temat danego dnia, który będzie się przewijał poprzez wszystkie jego elementy. W ramach Jutrzni następuje pierwsze zetknięcie się z tematem, pierwsza jego prezentacja. Wtedy także wprowadza się w formie krótkiego czytania słowa życia na dany dzień oraz piosenkę dnia.

II. Zgromadzenie eucharystyczne. Zasadniczo opiera się na ogólnym programie oazowym zawartym w Mszale i Lekcjonarzu oazy rekolekcyjnej, jednak z możliwością dokonania pewnych adaptacji. W ramach Eucharystii dokonuje się pełna prezentacja tematu dnia, szczególnie poprzez dobór czytań i homilię. W uczestnictwie w zgromadzeniu poprzez odpowiedni dobór śpiewów i komentarze, uwydatnia się aspekt spotkania z Chrystusem, które szczególnie ma być przeżyte w da­nym dniu. Słowo życia na zakończenie zgromadzenia podejmuje słowo życia wzięte z jutrzni. Pozostałe elementy programu powinny nawiązywać do Eucharystii celem pogłębienia czy rozwinięcia (eksplikacja) zawartych w niej elementów. Eucharystia powinna w przeżyciu każdego dnia oazy ukazywać się jako źródło i szczyt.

III. Wyprawa odkrywcza. W Oazie Nowego Życia I stopnia ma ona charakter wyprawy otwartych oczu ukierunkowanych głównie na przyrodę. Celem specyficznym tych wypraw będzie odkrywanie w przyrodzie pewnych praw życia jako znaków i symboli praw Nowego Życia według Ducha.

IV. Rozmowa ewangeliczna. Jest to najważniejsze, obok Eucharystii, spotkanie w ciągu dnia. Celem jego jest wprowadzenie w studium Pisma św. aktywną metodą pracy w małych grupach. Tutaj ma się dokonywać odkrywanie prawd i praw Nowego Życia w atmosferze wiary i modlitwy, przy asystencji Ducha Świętego.

V. Namiot Spotkania. Celem tego ćwiczenia w oazie I stopnia ma być wprowadzenie w osobiste studium Pisma św. w duchu modlitewnym. Akcentujemy więc jeszcze nie tyle spotkanie przed tabernakulum, ile spotkanie ze Słowem Bożym, co warunkuje owocne spotkanie i dialog z Chrystusem Eucharystycznym.

VI. Szkoła modlitwy. W oazie I stopnia wchodzi ona w miejsce nabożeństw wieczornych, przewidzianych w Podręczniku nabożeństw oazy rekolekcyjnej. Z podręcznika tego zostaną zachowane tylko niektóre ważniejsze celebracje, natomiast w pozostałe dni będzie realizowana metodyczna szkoła modlitwy, składająca się z pogadanek wprowadzających oraz z ćwiczeń praktycznych.

VII. Pogodny wieczór. Może mieć charakter echa przeżyć dnia oraz ich rekapitulacji przy pomocy odpowiednio dobranych i komentowanych piosenek wzgl. utworów poetyckich.

W ten sposób przedstawia się droga jednego dnia w oazie rekolekcyjnej I stopnia, będąca wyrazem struktury pionowej programu oazy.

Oaza posiada oczywiście także program progresywny, rozwijający się w cyklu piętnastu dni. Program ten jednak może być ujęty jako jeden cykl tematyczny, obejmujący i przenikający wszystkie elementy danego dnia. Program ten zostanie zarysowany w punkcie następnym. (...)

Droga piętnastu dni

Zgodnie z ogólną tradycją i koncepcją oaz rekolekcyjnych, również Oaza Nowego Życia I stopnia oparta jest na schemacie 15 tajemnic różańcowych.

Tajemnice te wyznaczają więc ogólny plan drogi 15 dni. Również pozostaje aktualna zasada wzbogacenia schematu różańcowego schematem roku liturgicznego. Jest to możliwe dlatego, że oba te schematy są oparte na historii zbawienia. (...)

Uroczysta liturgia światła i wody proponowana na dzień czwarty oazy może stanowić zamknięcie i ukoronowanie cyklu ewangelizacyjnego Oazy Nowego Życia I stopnia.

Od dnia piątego oazy, w którym na tle wydarzenia Chrztu Pana w Jordanie wprowadza się postać Chrystusa – Sługi Jahwe, zaczyna się cykl katechumenalny, czyli wprowadzenia na drogę przemiany człowieka cielesnego w duchowego przez zjednoczenie z drogą Chrystusowego posłuszeństwa prowadzącą na krzyż i do chwały zmartwychwstania. Odnowa przymierza chrztu w dniu dziesiątym i celebracja sakramentu pojednania w dniu jedenastym oazy stanowią zamknięcie i ukoronowanie wstępnego cyklu katechumenalnego oazy.

Ostatnie dni oazy, skoncentrowane wokół Osoby i działania Ducha Świętego, wiążą się z wprowadzeniem do życia w pełni Ducha Świętego oraz do świadectwa.

W ten sposób prawdy i prawa Nowego Życia, które mają być przekazane w oazie I stopnia, harmonijnie dadzą się połączyć z drogą 15 dni określoną przez tajemnice różańcowe i cykl roku liturgicznego.

III. INNE DOKUMENTY

Statut Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie” - fragment

§ 6

Podstawowymi metodami realizacji celów DIAKONII są:

a) pedagogiczna metoda „Światło-Życie” zakładająca jedność między wyznawanymi prawdami wiary a życiem, czyli jedność między światłem danym od Boga a życiem;

b) oaza rekolekcyjna będąca formą intensywnego doświadczenia życia Kościoła: we wspólnocie, liturgii, na spotkaniu ze Słowem Bożym i w miłości braterskiej. Są to piętnastodniowe rekolekcje dla dzieci, młodzieży, dorosłych i rodzin z programem opartym na tajemnicach różańca i układzie roku liturgicznego. Istnieją ponadto różnego rodzaju oazy specjalistyczne;

c) formacja w małej grupie – środowisku podstawowym dla rozwoju i utrzymania wiary (zarówno w oazie rekolekcyjnej, jak i w formacji w ciągu roku), zapewniająca ciągłość procesu formacyjnego.

NAMIOT SPOTKANIA

Propozycja Namiotu Spotkania może być wykorzystana jako forma medytacji przeżywanej we wspólnocie diakonijnej – także na DWDD.

Posłuszeństwo wiary

1. Modlitwa do Ducha Świętego o dar wiary i o posłuszeństwo wiary.

2. Modlitwa dziękczynna - za dar oazy rekolekcyjnej w moim i innych życiu, za skuteczność tej metody:
W ciągu minionych trzydziestu lat wielu młodych ludzi wychowało się w tym nurcie w ramach działalności ruchu oazowego pod nazwą „Światło i Życie”. Duchowość tego ruchu koncentruje się na spotkaniu z Bogiem w Piśmie świętym i w Eucharystii. Stąd ruch ten jest głęboko związany z parafią i jej życiem liturgicznym. Drodzy Bracia w biskupstwie, proszę Was, abyście wspierali ten ruch jako szczególnie skuteczny. (Benedykt XVI).

3. Słowo Boże: Hbr 11, 1-3; 2 Tym 1, 6; 2 Tym 1, 13-14

4. Medytacja w oparciu o słowo Boże i teksty Ojca Franciszka:

Chodzi o to, żebyśmy wypracowali w sobie jasną świadomość, że pewne rze­czy, które dzieją się w naszym ruchu i przez ruch musimy przyjąć jako dar Boży, jako chary­zmat. Nie możemy tu wdawać się w dyskusję i stawiać wszędzie znaków zapytania. To musi być płaszczyzna wiary. (...)

- Czy uznaję, że oaza rekolekcyjna jest charyzmatem, do którego przywiązana jest – dzięki postanowieniu Bożemu – łaska przebudzenia i odnowy życia Bożego?

- Jakie tego owoce dostrzegam w moim życiu?

Każde powołanie jest sprawą wiary. Jeżeli mam powołanie specjalne, to muszę uwierzyć nie tylko w Boga, w Chrystusa, w Kościół, ale muszę wie­rzyć – że Bóg działa w moim życiu, w naszym życiu. Działa przez tego człowieka, przez tego rodzaju sformułowania, pewne znaki, to wszystko, co tworzy tradycję, formę. (...)

- Czy przyjmuję charyzmat oazy rekolekcyjnej, ze wszystkimi jej elementami, jako dar Boży, charyzmat dla wspólnego dobra?

- Czy pamiętam w modlitwie o dziękczynieniu Panu Bogu za charyzmat oazy?

Musimy wypracować w sobie pewną wrażliwość, właściwą postawę. Kiedy jesteśmy na tej płaszczyźnie, która się łączy z charyzmatem naszego ruchu, naszego powoła­nia, musimy mieć naprawdę głębokie przekonanie. Dopiero z tego prze­konania możemy mówić i działać. (...) Wtedy okazuje się, że o owocności metody decydu­je wierność i przekonanie, nie metoda sama w sobie.

- Czy z ufnością w Bożą Mądrość przyjmuję charyzmat oazy rekolekcyjnej jako dar Pana Boga – Dawcy wszelkiego daru?

- Czy ufam geniuszowi pedagogicznemu i kompetencjom teologicznym Ojca Franciszka, Założyciela Ruchu ?

- Czy jestem osobiście głęboko przekonany, że wierność temu charyzmatowi, we wszystkich jego elementach, owocuje rozwojem wiary? Jak mogę o tym zaświadczyć?

- W jakim stopniu moje świadectwo o charyzmacie oazy rekolekcyjnej wyrasta ze znajomości metody i wierności jej?

Gdybyśmy postawili na płaszczyznę doskonałej metody, to wtedy powstałyby w tym ruchu 4 stron­nictwa, potem 8, potem 16, bo każdy by miał inną metodę. Ta z kolei byłaby udoskonalana, ulepszana: wydanie II, wydanie V, wydanie poprawione... i w końcu wszyscy nastawiliby się na doskonalenie metod, schodząc jednocześnie z płaszczyzny wiary, charyzmatu. Wtedy ich działalność byłaby pozba­wiona skuteczności, owocności. Dla­tego nieraz lepiej jest być wiernym formie mniej doskonałej niż zagubić wiarę w to, że coś zostało nam dane jako środek skuteczny.

- Które elementy oazy rekolekcyjnej próbuję samowolnie „poprawiać”? Co skłania mnie do zmian w programie dnia, wprowadzania „nowości”, usuwania niektórych praktyk, itp.?

- Czy w wystarczającym stopniu przygotowuję się do prowadzenia rekolekcji oazowych przez studium podręcznika, zwłaszcza części „A”, wypowiedzi i konferencji Ojca Franciszka, także dotyczących metodyki rekolekcji?

Życie wymaga pełni elementów. Wiadomo, że gdy zabraknie jednego, chociażby pod względem ilościowym mikroskopijnego elementu, to życie zaczyna się rozkładać. Pojawia się choroba, która może doprowadzić do śmierci.

Dotyczy to również życia nadprzyrodzonego: aby mogło powstać, konieczna jest pełnia... Tajemnicą oazy jako charyzmatu jest osiągnięcie pewnej pełni elementów potrzebnych do życia. Jest w niej i modlitwa, i liturgia, i Słowo Boże, i aktywność uczestników, i służba wzajemna, i znoszenie się we wspólnocie, a więc ofiara, i przekazywanie wiedzy.

Wszystko to stanowi organiczną całość, pełnię. Jeśli się pominie jeden czy drugi element, to życie albo osłabnie, albo w ogóle zaniknie.

- W jaki sposób troszczę się o wierną realizację charyzmatu oazy rekolekcyjnej?

- Czy dbam o obecność w oazie rekolekcyjnej wszystkich elementów, które rodzą życie Boże w człowieku?

- Czy troska o charyzmat oazy jest tematem moich poszukiwań, rozmów, z kapłanami, animatorami, diakonią?

5. Modlitwa z Maryją - Modlitwa prośby o zrozumienie, umiłowanie i wierność charyzmatowi oazy rekolekcyjne w myśl słów Założyciela:

Jeżeli miałbym coś do przekazania i chciałbym coś przekazać w moim duchowym testamencie, to właśnie ten dar – charyzmat Światło-Życie. Zrozumienie, umiłowanie, wierność wobec tego charyzmatu. Wydaje mi się bowiem, że ciągle jeszcze mało jest ludzi, także w Polsce, którzy już otrzymali łaskę zrozumienia znaczenia tego charyzmatu dla odnowy oblicza Kościoła – Chrystusowej Oblubienicy, Nowej Jerozolimy zstępującej z nieba na ziemię (Testament ks. F. Blachnickiego).

Musimy przyjąć oazę jako charyzmat, który domaga się wierności. Musimy go strzec w jego strukturze, w jego istotnych elementach. Musimy pielęgnować w sobie poczucie odpowiedzialności za niego. Każda bowiem rzecz może być przez ludzi spłycona i wypaczona. Potrzebna jest więc świadoma troska i czujność wobec charyzmatu (ks. F. Blachnicki, Charyzmat oazy, obowiązek jego strzeżenia).

Różaniec: Tajemnica Chrztu Pana Jezusa w Jordanie

REFLEKSJA NAD ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ DIAKONII DIECEZJALNYCH ZA CHARYZMAT PODSTAWOWY – OAZĘ REKOLEKCYJNĄ

Na podstawie studium Słowa Bożego oraz tekstów źródłowych podejmijmy refleksję nad poniższymi zagadnieniami:

1. Jak należy rozumieć słowa Jana Pawła II - „Trzymajcie się wszystkiego, czego nauczał wasz Założyciel” - w odniesieniu do oazy rekolekcyjnej?

2. Na ile w Ruchu Światło-Życie jesteśmy wierni elementom, które należą do tego charyzmatu i które muszą być przyjęte w posłuszeństwie wiary, żeby Ruch mógł być Ruchem i żeby mógł się rozwijać?

3. Wskaż, na swoim przykładzie i z obserwacji, konkretne owoce wierności charyzmatowi oazy rekolekcyjnej?

4. Jak można ocenić naszą wiedzę na temat oazy rekolekcyjnej: wizja celu, drogi, metod:

- Jaka jest świadomość nas, jako prowadzących rekolekcje, drogi, którą trzeba przejść krok po kroku podczas oazy?

- Czy sięgamy po podręcznik jeszcze przed rozpoczęciem oazy, aby go gruntownie przestudiować, przypomnieć sobie zawarte w nim treści, czy też w trakcie oaz, z dnia na dzień nadrabiamy zaległości? A może w ogóle nie bierzemy go do rąk?

- Czy treści dotyczące charyzmatu oazy rekolekcyjnej, wizji celu, metody, elementów programu są przedmiotem spotkań diakonii oazy przed i w czasie rekolekcji?

5. Jakie elementy w oazie rekolekcyjnej są najczęściej zmieniane lub usuwane?

6. Jakie są powody całkowitego zaniedbywania lub słabego przygotowania takich elementów dnia jak wyprawa otwartych oczu czy pogodny wieczór?

7. Jakie obce elementy są najczęściej wprowadzane do oazy i dlaczego?

8. Porównaj naszą wierność metodzie oazy rekolekcyjnej z wiernością w innych ruchach i nurtach duchowości: np. Neokatechumenat, Focolare, rekolekcje ignacjańskie?

9. Dlaczego jako członkowie Ruchu Światło-Życie nie potrafimy być konsekwentnie wierni metodzie naszych rekolekcji, a chętnie poddajemy się wysokim wymaganiom np. rekolekcji ignacjańskich?

10. Co jest przyczyną samowolnego „ulepszania” oazy rekolekcyjnej, zmieniania programu dnia, wprowadzania elementów zapożyczonych z innych ruchów i duchowości?

11. Czy w naszej diecezji jest Diakonia Oaz Rekolekcyjnych? Na ile służy ona dobremu przygotowaniu oaz rekolekcyjnych, zrozumieniu charyzmatu metody i jego pielęgnowaniu?

12. Czy diakonie ewangelizacji, modlitwy, deuterokatechumenatu, liturgii, wyzwolenia (inne) wykazują również troskę o wierność metodzie oazy rekolekcyjnej?

13. Pojawiają się głosy o potrzebie skrócenia oazy rekolekcyjnej (nie tylko wśród dorosłych). Jakie podaje się tego powody? Spróbuj znaleźć właściwe rozwiązanie problemu.

14. Co mogę, co powinniśmy w naszej diakonii diecezjalnej, kręgu diecezjalnym (wspólnocie) uczynić już dziś wobec rozpoznanych problemów na rzecz wierności charyzmatowi oazy rekolekcyjnej?

Ewangeliczna Rewizja Życia

WIDZIEĆ

1. Czy w diecezji jest Diakonia Oaz Rekolekcyjnych?

- Na ile służy ona dobremu przygotowaniu oaz rekolekcyjnych, zrozumieniu charyzmatu metody i jego pielęgnowaniu?

- Jakie są jej zadania?

2. Czy w ramach przygotowań do rekolekcji przedmiotem spotkań diakonii oazy są treści dotyczące charyzmatu oazy rekolekcyjnej: wizji celu, metody, elementów programu? Czy wraca się nich w trakcie rekolekcji, analizując wierność metodzie, obecność poszczególnych jej elementów?

- Jakie elementy w oazie rekolekcyjnej są najczęściej zmieniane lub usuwane? Dlaczego tak się dzieje?

- Jakie elementy obce są najczęściej wprowadzane do oazy i dlaczego?

3. Czy diakonie ewangelizacji, modlitwy, deuterokatechumenatu, wyzwolenia, liturgiczna, muzyczna, Domowego Kościoła, (inne) wykazują również troskę o wierność metodzie oazy rekolekcyjnej? W czym ta troska przejawia się?

4. Wskaż, na swoim przykładzie i z obserwacji, konkretne owoce wierności charyzmatowi oazy rekolekcyjnej?

OSĄDZIĆ

Metodę oaz rekolekcyjnych należy traktować jako specy­ficzny chary­zmat, czyli pewną formę, do której, jeżeli jest wiernie stosowana, bez samo­wolnych uproszczeń oraz istot­nych zmian, przywiązana jest – dzięki postano­wieniu Bożemu – łaska przebudze­nia i odnowy życia Bożego. Po­twierdziły to niezliczone doświadcze­nia. (Ks. F. Blachnicki)

Słowo Boże: 2 Tym 1, 6; 2 Tym 1, 13-14

- krótkie dzielenie się Słowem Bożym

Rozmowa:

1. Jakie elementy tworzą składają się na ten charyzmat, tworzą ten konkretny dar?
2. Na ile w Ruchu Światło-Życie jesteśmy wierni elementom, które należą do tego charyzmatu i które muszą być przyjęte w posłuszeństwie wiary, żeby Ruch mógł być Ruchem i żeby mógł się rozwijać?
3. Jak należy rozumieć słowa Jana Pawła II - „Trzymajcie się wszystkiego, czego nauczał wasz Założyciel” - w odniesieniu do oazy rekolekcyjnej?

DZIAŁAĆ

Wydaje mi się, że stoi przed nami zadanie wypracowania w świadomości ludzi pewnej tradycji, żeby charyzmat Ruchu mógł się wyłonić ze wszystkimi elementami, które do niego należą. Musimy dążyć do tego, żeby tworzyć tę tradycję i świadomość tożsamości, której trzeba być wiernym. Dostrzegając piękno i bogactwo innych ruchów, sami musimy zachować wierność wobec charyzmatu, który nam został dany. Bóg od nas żąda tego posłuszeństwa i tym musimy służyć. Jeżeli zaś zrobimy z naszego Ruchu konglomerat różnych elementów, jakieś pomieszanie czy rozwodnienie, to umrzemy śmiercią naturalną. (Ks. F. Blachnicki)

Trzymajcie się wszystkiego, czego nauczał wasz Założyciel.(Jan Paweł II)

Co mogę, co powinniśmy w naszej diakonii diecezjalnej, kręgu diecezjalnym (wspólnocie) uczynić już dziś wobec rozpoznanych problemów na rzecz wierności charyzmatowi oazy rekolekcyjnej?

Źródło: http://www.oaza.pl/dokument.php?id=1072