Paweł (…) przybył do Efezu i znalazł jakichś uczniów. Zapytał ich: “Czy otrzymaliście Ducha Świętego, gdy przyjęliście wiarę?” A oni do niego: “Nawet nie słyszeliśmy, że istnieje Duch Święty” (Dz 19,1-2).
Zdaje się, że Ducha Świętego wymieniamy mniej lub bardziej świadomie przy każdym czynionym znaku krzyża. Z pewnością mówimy o Nim przy okazji bierzmowania czy dzisiejszej niedzieli – Uroczystości Zesłania Ducha Świętego. Jednak mało kto zwróci uwagę, że każda liturgia (zwłaszcza Msza święta), a nawet prywatna modlitwa jest wypełniona Jego działaniem.
Duch Święty pochodzi od Boga Ojca i Boga Syna. Jest Bogiem. Jest odrębną Osobą. Jest od zawsze. Unosił się już nad wodami przy stwarzaniu świata (Rdz 1,2). Jego mocą Izrael doświadczał silnej ręki Boga, On napełniał proroków, przygotowując ludzkość na przyjście Mesjasza. Panna Maryja również… “poczęła z Ducha Świętego” (por. Anioł Pański). Duch wskrzesił Jezusa z martwych. To na Jego przyjście wskazywał Jezus, gdy dawał Apostołom ostatnie nauki. Dziś wspominamy to wydarzenie – dzień Pięćdziesiątnicy, dzień narodzin Kościoła Świętego (por. ks. Adam Marek, “Duch Święty w życiu Kościoła”, w: “Niedziela”, edycja. sandomierska, 20/2007).
Jak wielkie jest to wydarzenie świadczy fakt, że jest jednym z najstarszych świąt i posiadało dawniej niemal tę samą rangę, co Wielkanoc. W średniowieczu, dla podkreślenia charakteru uroczystości, zrzucano z sufitu podczas Mszy m.in. płatki róż, symbolizujące dary Ducha Świętego. W ważniejszych kościołach wypuszczano także z klatek gołębie. Gdy Duch został dany Apostołom, drzwi Wieczernika niejako “otworzyły się”, aby głosić całemu światu Ewangelię. Czy to już koniec Jego działania? Duch Pana dalej działa w Kościele: przy sprawowaniu każdego sakramentu, zwołuje synody i sobory, wybiera papieży i selekcjonuje księgi Pisma Świętego, objaśnia nam prawdy wiary, pobudza serca wierzących, nawraca największych grzeszników, rozdziela posługi w Kościele (o tym w dzisiejszym II czytaniu: 1 Kor 12, 4-6), przyczynia się za nami i dba o wartość naszej modlitwy (por. Rz 8,26). Dopowiedzeniem tego wszystkiego są słowa św. Jana Pawła II, który w encyklice “Dominum et vivificantem” mówi, że “trwa w Kościele łaska Pięćdziesiątnicy” (25).
Tak: trwa. Zaś bardzo wyraźnym przejawem działania Ducha Świętego był Sobór Watykański II, gdzie Paraklet skupił uwagę ojców soborowych na roli Kościoła i na tym, aby rozbudzić we wszystkich Jego członkach świadomość współtworzenia i współodpowiedzialności za Mistyczne Ciało Chrystusa. Szczególnym owocem wspomnianego soboru było nowe otwarcie się na Ducha Świętego: na jego dary i charyzmaty, które złożył w nas Bóg na chrzcie świętym. W wielu miejscach świata w tym samym czasie powstały przeróżne grupy, ruchy i stowarzyszenia, w których słucha się Słowa Bożego, trwa jednomyślnie w nauce Kościoła, spotyka się na modlitwie i Eucharystii wraz z całą troską o jej kształt (por. Dz 2, 42-47), gdzie doświadcza się wspólnoty, czynów miłości oraz prawdziwych cudów i nawróceń. Właśnie we wspólnotach dojrzewa wiara i rodzą się piękne powołania kapłańskie, zakonne i misyjne – w sytuacji, gdy współczesne rodziny nie zawsze są nośnikami żywej wiary. Tam tętni życie Kościoła. Żyjemy w pięknym momencie: mamy dostęp do takich wspólnot. Myślę zwłaszcza o moim ukochanym Ruchu Światło-Życie we wszystkich jego wymiarach, gałęziach i przejawach, który ostatnimi dniami dał Kościołowi kolejnego biskupa. Myślę także o Drodze Neokatechumenalnej czy o wspólnotach nowej ewangelizacji. W różnorodności (a jednak w jedności z Kościołem!) tkwi piękno, siła oraz życie każdej parafii.
Tak, dzisiejsza parafia w duchu nauczania wspomnianego Soboru ma być żywą jednostką. Ks. Blachnicki – Czcigodny Sługa Boży, założyciel Ruchu Światło-Życie – pisał: “Wspólnota jest organizmem złożonym z żywych komórek, a żywe komórki to właśnie małe wspólnoty. W tym sensie parafia jest także wspólnotą wspólnot, tak jak cały Kościół jest dziś – w świetle Drugiego Soboru Watykańskiego – pojmowany jako wspólnota wspólnot” (Koinonia. Kościół wspólnotą – wspólnoty w Kościele. Biblioteczka Animatora 1, Katowice 2000, s. 57). To nie jest komentarz do tradycyjnego modelu parafii, który znamy (za: W. Aramowicz SJ), ale pewnego rodzaju “przewrót kopernikański”, za który wszyscy – biskupi, księża, siostry zakonne, kościelni (tak, traktuję to bardzo osobiście) i bez wyjątku każdy parafianin – są odpowiedzialni i do którego są wezwani.
Podczas XI sesji plenarnej II Synodu Archidiecezji Katowickiej (7 maja 2016 r.), nasz biskup pomocniczy, ks. Adam Wodarczyk, powiedział: “Problem dzisiejszego dnia to fakt, że wyprodukowaliśmy pokolenie biernych widzów, a nie aktywnych graczy. Można sytuację współczesnego duszpasterstwa często porównać do meczu piłki nożnej, gdzie na trybunach zasiada 50 tysięcy widzów potrzebujących ćwiczeń, którzy siedzą w sektorach i oglądają 22 graczy na boisku – tak naprawdę potrzebujących odpoczynku. Widzowie doskonale wiedzą, gdzie gracz powinien podać, w jaki sposób powinien przekazać piłkę, aby gra zakończyła się sukcesem. Poza tylko jednym wyjątkiem: że nie przyłożył właśnie swojej nogi czy swojego biegu, zaangażowania w to, aby rzeczywiście drużyna mogła osiągnąć sukces” (transkrypcja nagrania).
Jeśli nie kopnąłeś ani razu piłki – nie komentuj i nie pouczaj, po prostu odważ się zagrać. Czyli wysłuchaj wezwania Jezusa z dzisiejszej Ewangelii: “Weźmijcie Ducha Świętego” (J 20,22), bo bez Trenera i posłuszeństwa Jemu… nic po takim “graczu”. Poproś o Ducha Bożego – Pocieszyciela i Ożywiciela, poznawaj Go, zobacz, co chce zdziałać w Twojej okolicy. Jeśli masz z tym problem – zwróć się do Maryi, Pani Uśmiechniętej. Ona była w pełni otwarta na Jego działanie. Gdzie Ona przebywa, tam przebywa też w pełni Duch Ojca i Syna. Poszukaj rekolekcji w nadchodzące wakacje, znajdź swoje miejsce w jakiejś wspólnocie, która jest przejawem działania Ducha Świętego we współczesnym Kościele. I powróć do tego tekstu za kilkanaście/kilkadziesiąt lat.
Marek Kolorz
Pszów, 10 maja 2016r.
